The Breakfast Club (1985)
Verenigde Staten
Komedie / Drama
97 minuten
geregisseerd door John Hughes
met Molly Ringwald, Judd Nelson, Ally
Sheedy, Emilio Estevez, Anthony Michael Hall, John
Kapelos, Mercedes Hall, Ron Dean, Mary
Christian, Tim Gamble, Paul Gleason
Iedereen heeft dat wel eens gehad, nablijven op
school!
Je liegt als dat niet zo is!
Of het was wel de aula schoonmaken, of prikken buiten of zelfs echt
na schooltijd nablijven.
Maar op een zaterdag nablijven heb ik nog nooit
meegemaakt.
Een club studenten moet 's ochtends nablijven.
Niemand heeft een vriend aan een ander, en ieder zit er om
verschillende redenen.
De opdracht die ze krijgen is het schrijven van een opstel, onder
doodse stilte en zonder van plaats te veranderen.
Aan het begin van de ochtend doen ze dat nog maar al snel maken ze
er een puinhoop van.
NOG STEEDS ÉÉN VAN DE BESTE FILMS OVER VOLWASSEN WORDEN!
John Hughes is de koning van tienerfilms en dat zou hij ook
blijven ook.
Ze zijn allemaal even goed en je zou ze niet gauw meer vergeten na
het kijken.
Ze zijn grappig maar ook serieus.
We zien de jaren '80 in het tiener leven (ook wel tiener leven nu),
zoals het ook echt is.
We zien de standaard groep (nerd, voetbal held, prom dame, de
weirde en degene die alleen is) die vrienden worden door deze
zaterdag.
En ze worden in de gaten gehouden door de leuke rol van leraar door
Paul Gleason.
We komen er achter waarom ze moeten nablijven, maar ook dat ze
eigenlijk verschillen van elkaar, maar ook weer niet.
Wat de film zo uniek maakt, zijn de verschillende verhaallijnen
van de karakters, waardoor de karakteropbouw erg sterk is.
Ze hebben allemaal hun eigen problemen, die verholpen kunnen worden
door naar elkaar te luisteren.
Dus we zien verschillende mensen connectie hebben en dat maakt de
komedie zo sterk.
We zien dus stereotype karakters die het niet zijn, die sterk
waargebeurde verhalen hebben.
En dat dus dramatisch en komisch met allerlei onderwerpen zoals:
discriminatie, accepteren, verscheidenheid, klas status, familie
problemen, groep dynamiek en ga maar door.
De film laat ook de grootste boodschap zien, door wat beter naar
elkaar te luisteren voordat je oordeelt.
En dat rondom de jaren '80 met een geweldige soundtrack, weirde
outfits en kapsels en een keer geen mobieltjes.
We zijn allemaal verschillend, maar ook weer niet.
Duncan Vidioot Meijering
IK ZOU WEL MET ZE WILLEN ONTBIJTEN
