Detroit (2017)

Verenigde Staten
Drama / Thriller
143 minuten

geregisseerd door Kathryn Bigelow
met John Boyega, Will Poulter, Algee Smith, Hannah Murray, John Krasinski, Kaitlyn Dever, Leon Thomas III, Tyler James Williams, Anthony Mackie, Jacob Latimore, Jason Mitchell

We zien Detroit als docudrama over de verschrikkelijke gebeurtenissen in het Algiers Hotel in de nacht van 25 op 26 juli 1967.
En dat allemaal met de regie van de geweldige regisseuse Kathryn Bigelow.
Maar lukt het haar ook?
Want vooral de gebeurtenis is heftig, maar de rest eromheen, dat is nog de vraag?

Het verhaal speelt zich af tijdens de rassenrellen van 1967 in Detroit.
Wanneer de politie een inval doet bij een bar die geen vergunning heeft en 82 mensen arresteert breken er gewelddadige rellen uit.
Pas vijf dagen later komt er een einde aan het geweld.
Uiteindelijk komen 39 mensen om het leven en enkele honderden raken gewond.

De Detroit-rellen duurden maar liefst twaalf dagen, en zijn dus de langste rellen in de Amerikaanse geschiedenis van rellen.
De film opent met een tekstje daarover en wat animatie, maar ik had graag wat betere uitleg gewilt.

Maar ja, probeer dit maar informatief te brengen en zelfs met plaatjes en dat dan in twee uur.
Maar de intro had gewoon wat beter gekunnen, vooral met wat er gaat komen verder in de film.
Pas tijdens de rellen wordt duidelijk hoe het zover heeft kunnen komen, maar dan zijn we al een stukje verder in de film.
De rellen zijn eigenlijk wel gekomen door gewelddadige onderdrukking en blanke racistische agenten en dat laat Bigelow dan wel sterk zien (als blanke vrouw).

De film is zo geschoten dat het net lijkt alsof we naar een documentaire aan het kijken zijn en dat voelde goed aan.
Politiegeweld in Amerika is nog steeds heftig en dan vooral voor bepaalde groeperingen, en dat gebeurt nog steeds, dus waarom deze periode wordt gebruikt weet ik eigenlijk niet.
Deze dingen gebeuren nog steeds, dus was de daad wat recenter geweest, dan was de film veel pakkender geweest voor iedereen.
Het duurt ook best wel lang voordat de boodschap ook echt bij je aankomt.

Pas in het lange middenstuk maken regisseuse Kathryn Bigelow en scriptschrijver Mark Boal duidelijk waar al die stress en en frustratie vandaan komt.
De angst en woede zijn dan zeker wel voelbaar: een lange intense scene waarin agenten een groep zwarte tienerjongens en twee blanke meisjes vasthouden, in elkaar slaan, martelen en sommige zelfs doden.
Het is zeker moeilijk om naar te kijken, maar onmogelijk om weg te kijken en dat is dan ook wel het meest krachtige gedeelte van de film.

Daarna zien we nog een half uur de gevolgen van die nacht, maar mist het de pure emotie en drama wat we juist in het middenstuk zo heftig hadden.
Er komt dan heel veel info op je af.
En dat is geen leuke informatie, geloof me maar!

Er zit een boodschap in de film die zeker wel duidelijk is: Sinds de jaren zestig is er heel weinig veranderd als het gaat om raciale verhoudingen en politiegeweld.
Dat we aan het einde ook nog te zien krijgen in een speech van een nog steeds angstige jongen.

Daarom is het zo jammer dat ik alleen in het middenstuk echt wat voelde qua emoties in de film en het eerste en derde deel dat totaal niet hadden.
Het is dus een prima Bigelow thriller geworden, maar dan vooral voor het middelste gedeelte.

Duncan Vidioot Meijering

WAAROM DOEN WE DIT MENSEN?

75/100