The Mountain between Us (2017)

Verenigde Staten
Avontuur / Romantiek
103 minuten

geregisseerd door Hany Abu-Assad
met Idris Elba, Kate Winslet, Dermot Mulroney, Beau Bridges, Marci T. House, Linda Sorenson, Lee Majdoub, Vincent Gale, Andres Joseph, Nancy Sivak, Bethany Brown

Twee topacteurs vast in de bergen!
Dat kan niet fout gaan!
Toch?

'The Mountain Between Us' volgt twee vreemden van elkaar, een begenadigde chirurg wiens vlucht is geannuleerd en een bruidsfotojournaliste die op weg is naar een aankomende bruiloft.
Gezien de noodzaak hun eindbestemming bijtijds te halen besluiten de twee ondanks waarschuwingen betreffende het weer een klein vliegtuig te charteren.
Als dit vliegtuigje echter neerstort, moeten de twee samen zien te overleven in de wildernis.

Dat is klote, krijgt opeens je piloot een hartaanval en stort het vliegtuigje in the middle of nowhere neer.
Simpel verhaaltje toch?
Maar ja, het gaat om het overleven en dat wordt deze keer gespeeld door Idris Elba en Kate Winslet.

Oh ja en een hond.
Een hond is altijd goed voor erbij.
Met een paar chocoladerepen gaan ze het niet redden en de hond opeten is ook zo zielig, dus gaan ze samen maar eens de wildernis in (met die hond dus).

De reden waarom ik de film wel wou zien, is omdat de regie werd gedaan door onze eigen Palestijnse-Nederlandse Hany Abu-Assad, die de roman van Charles Martin eens onder handen nam.
Best een moeilijk project met alleen maar twee mensen en een viervoeter, hoe houden we dat spannend?

Aan het acteersduo ligt het niet, want de chemie spat er zeker van af.
Zelfs de kalmte en ruzies werken bij de acteurs, dus wat gaat er dan mis met de film?

De film is trouwens ook prachtig mooi geschoten hoor, met merendeels opnames in Canada.
De perfecte lokatie voor grote, afgelegen natuurgebieden.
En het gaat ook dan best een lange tijd goed met deze boekverfilming.
In het begin voel je echt de struggle, maar als ze eenmaal het hutje vinden, voelen we het ouderwetse roman naar voren komen en dat zuigt enorm...

Terwijl Kate sterk was in het eerste gedeelte is ze opeens het standaard vrouwtje dat gered moet worden door haar held Idris.
Alsof haar karakter opeens verandert in de tijd van de jaren '50, waarin huisvrouwtjes nog flauwvielen van een spinnetje.
En dan denk je dat ze mooi eindigen in de bergen, maar nee hoor, ze moeten opeens ook terug naar de echte samenleving en daardoor zakt de film nog meer in.

Het sentimente gedoe moet je al bijna van kotsen gewoon en is er opeens te veel aanwezig.
Dan hebben we zulke extreme omstandigheden waar veel mee kon gebeuren en dan verpesten de regisseur en en scenarist het.
En daardoor gaat de film dus heel snel (ja, ik ga hem maken) bergafwaarts.
Klef gedoe, dat willen we niet in zo'n film.
Nee, ik voelde er opeens helemaal niks meer bij.

Duncan Vidioot Meijering

GELOOF ME, AAN DE CAST LAG HET NIET

56/100